Quen no seu corazón...


Quen no seu corazón...


¿Quen no seu corazón non leva un arpa
que saiba das cancións
escoitadas do berce entre os arrolos
e na reixa do Amor?
¿Quen non garda a memoria, triste ou leda,
dun alqo que xa foi?
¿Quen, orfo, sen fogar, abandonado
dos homes e de Dios,
non atopa consolo na lembranza
dun tempo que pasou?
¿Quen non lle fixo cova no seu peito
a unha morta ilusión?
Eu non sei, eu non sei que nos espera
este mundo ó deixar,
nin sei o que está diante, o que ha traernos
o escuro máis alá;
mais para ter, cen anos que morrendo
vivira neste chan,
febres no corpo, brétemas na alma
e loitos que chorar,
para ter as feridas sempre abertas .
¡chega de abondo o que ficou detrás!

(No desterro, 1913)Ramón Cabanillas




Parecíame apropiado e preciso que a miña primeira publicación non fose miña e fose de alguén que coñecemos moi ben nas nosas letras así que estas son as miñas primeiras verbas de quen nos pode representar o gran Ramón Cabanillas.Espero xa animado por alguén que me pegou un pequeno empuxón que isto chegue o mais lexos posible,gracias

Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

comentario de "As verbas"

Imagen
Comentario de "As verbas" Esta creación de 2012,que da inicio a primeira entrada de este blog de creación propia xa que a primeira entrada é de Ramón Cabanillas,por parecerme apropiado xa por ser un poeta do meu municipio e como homenaxe a un dos grandes da literatura Galega. A primeira entrada titulada “As verbas” trata de definir en si a poesía para intentar  vela dende outro punto de vista.Intentase falar de eses inicios,que moitas veces non son nada fáciles ou mesmamente veñen perseguidos por criticas de hai a primeira estrofa onde se deixa reflexo con:"Pero sempre con cabeza erguida,e sen perder os compases.” Na segunda estrofa falase de “sentar bases” un referente a acción de escribir,de que algún aínda que non entenda o expresado  pois poñer boa aceptación as criticas recibidas. Na terceira estrofa fago referencia ou prolongación a segunda,cando fago o paralelismo de comparar as palabras co meniño xa que me refiro as poesías como creación,como algo nacido
Leer más

Santiago

Imagen
Santiago Lugar que me veu andar, lugar que me veu namorar Polas túas calles pasei, pero apenas me parei Foron os mais doces momentos de unha vida con billetes de volta e ida, Con aqueles ollos que me querían, o meu lado moitas noites durmían. Nas túas calles reparei, de moitos recordos que eu deixei. Dende a Alamenda eu reparaba, no edificio que a ti te nomeaba. Cidade que cultivas, que me encheu de cousas positivas. As túas calles empedradas, onde deixei as miñas pinceladas. Viches nacer o meu amor, regáchelo como se fose unha flor. Cantos foron os sentimentos, que agora anhelo eses momentos. Xa voaron as bolboretas, xa non podo oír na miña entrada as trompetas. Sen mais isto sona a despedida, alcanzado por unha bala perdida. Nunca esquecerei o momento, e non visitarte mais e o que lamento. Sen mais,me despido, non encurvado se non erguido. Non nomearte non era intención, pois xa dixen que te levo no coraz
Leer más
Imagen
LUZ O CORAZÓN Escuras sombras na luz do día, asubío  de paxaro xa con voo a lonxe, mais quixera as lembranzas de memoria pasada. no caderno que ti abriches. Canto piar da alma, co teu amor xa calada, canta historia escrita, en ringleiras da vida. Amor que no tempo perdura, aínda coa tempestade na súa maior bravura, sosego,e caricia inocente de meniño, Roldando o corazón paseniño. Gañando as batallas en outros lares perdida, devolvéndome de novo a vida, lóstregos impacientes da primavera, chegando a min como se foses a primeira. Mostraxe de  "arrumacos" e caricias, nos que calar cun sorriso, o tempo da a razón, pero pero ti sempre gañando o meu corazón.                                                                                                                                                                                                                                                               Daniel Falcón Chaves
Leer más