O TEMPO
O TEMPO Lonxe...moi lonxe... onde as bágoas xa non fan camiño, onde cada anoitecer xa non o cubre a xeada. Pasan as horas sosegadas. Como se do mellor dos soños se tratase. Un divagar de emocións. Quizais dos máis enrevesados pensamentos, ou cheos de confusións. Nada lle quitaba o sono naquel momento, ningún aire rompía ese sentimento. Mais o lonxe víanse as sombras de un pasado. Xa oculto… Xa esquecido… As gargalladas que escoitaba, soaban a cantos de serea frustrada. Así paseniño se ía o tempo, sen saber certamente, a onde o podía levar o tempo… Esperará eternamente, que pasase o tempo latente. Daniel Falcón Chaves