Verbas movidas polo vento
Verbas movidas polo vento Sosegadamente,a vez caendo mainiñas, chuviscar das almas e as veces dos corazóns. Razón que quita as sentidas bravuras. Máis non desespero no despertar dun mañá verdadeiro. Tranquila e mainiña,chega a borrasca coñecida, sen importar fronteira ou límites a cubrir. Repousando como agardado,na calor de alento perdido. Non son pasaxeiros os chuvascos de certas tormentas. Sosténdose de faladoiros de linguas de algunhas xentes, que esperan apartarse o cuspir o aire. Non é baleiro intento o que estas verbas encerran. Como ave de paso,nas mentes nunca quedan, se non a todos que din,falan,comentan e lles dixeron. que neste mundo algo con arrepentimento fixeron. Daniel Falcón Chaves