VERBAS OCULTAS

                                      Carto mollado Indignante,con matices dos máis vergoñentos, sensación que nos invade nestes momentos. Saborosa goma de mascar en varias bocas, peso do peto de algunhas focas. “Españolito de a pie” que xa non camiña, tempos nos que non nos fiamos nin da veciña.                                                                                                      Xa non durme un tranquilo no seu colchón, pensando naquel que repousa entre tanto millón. Cabeza pensante mentindo o pobo,xa con cabreo, farto de pagar,éo traten con “mamoneo”. Debe de ser defecto do animal, porque con tanta molladura ata salpicaron a casa Real. Non vou nomear as palabras que todos sabemos, so,que isto parece un "cursillo";haber se aprendemos. A verdade que a materia non colle en garrafa,      un empeza a estar canso de ver tanta estafa. Moi ben sabemos todos;cal sería a solución, pero a cousa do ladrill

                                                            MIRADA Das mil cores que un ceo pode ter son moitas as veces nacida nun corpo de muller. Aínda que  algún por ignorante non te poida ler, podes adicarme a máis clara do amencer. E sen embargo as veces a máis negra do escurecer.                                Inalcanzable numerar as sensacións que chegas espertar,                         cando se vive coa esperanza de poderte contemplar. Como esas dúas fiestras que se abren o meu pasar, paseniñas,coidadosas;de agarimo insinuante para me endulzar. ¿A quen tentas conquistar? Bágoa que fai de cortina, a  tal vidreira decorada na vida. Igual a camiño,cantos pasos retiveches na memoria. Xogo de luces que se pecha ante o incerto. Expresión absurda na noite fría. Sen embargo non hai ollar semellante, mentres as diferenzas duran un instante. O sabor doce xa non o pode o amargo, acompañada de moitos compases, sendo inocentes a de