Camino

Aún que conozcamos el camino,el destino siempre cambia alguna piedra de sitio.

Daniel Falcón Chaves




                                 

Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Imagen
LUZ O CORAZÓN Escuras sombras na luz do día, asubío  de paxaro xa con voo a lonxe, mais quixera as lembranzas de memoria pasada. no caderno que ti abriches. Canto piar da alma, co teu amor xa calada, canta historia escrita, en ringleiras da vida. Amor que no tempo perdura, aínda coa tempestade na súa maior bravura, sosego,e caricia inocente de meniño, Roldando o corazón paseniño. Gañando as batallas en outros lares perdida, devolvéndome de novo a vida, lóstregos impacientes da primavera, chegando a min como se foses a primeira. Mostraxe de  "arrumacos" e caricias, nos que calar cun sorriso, o tempo da a razón, pero pero ti sempre gañando o meu corazón.                                                                                    ...
Leer más

comentario de "As verbas"

Imagen
Comentario de "As verbas" Esta creación de 2012,que da inicio a primeira entrada de este blog de creación propia xa que a primeira entrada é de Ramón Cabanillas,por parecerme apropiado xa por ser un poeta do meu municipio e como homenaxe a un dos grandes da literatura Galega. A primeira entrada titulada “As verbas” trata de definir en si a poesía para intentar  vela dende outro punto de vista.Intentase falar de eses inicios,que moitas veces non son nada fáciles ou mesmamente veñen perseguidos por criticas de hai a primeira estrofa onde se deixa reflexo con:"Pero sempre con cabeza erguida,e sen perder os compases.” Na segunda estrofa falase de “sentar bases” un referente a acción de escribir,de que algún aínda que non entenda o expresado  pois poñer boa aceptación as criticas recibidas. Na terceira estrofa fago referencia ou prolongación a segunda,cando fago o paralelismo de comparar as palabras co meniño xa que me refiro as poesías como creación,como algo nacido ...
Leer más

Carto mollado

Imagen
                                      Carto mollado Indignante,con matices dos máis vergoñentos, sensación que nos invade nestes momentos. Saborosa goma de mascar en varias bocas, peso do peto de algunhas focas. “Españolito de a pie” que xa non camiña, tempos nos que non nos fiamos nin da veciña.                                                                                                      Xa non durme un tranquilo no seu colchón, pensando naquel que repousa entre tanto millón. Cabeza pensante mentindo o pobo,xa con cabreo, farto de pagar,éo traten con “mamoneo”. Debe de ser defecto do animal, p...
Leer más