O TEMPO
O TEMPO
Lonxe...moi lonxe...
onde as bágoas xa non fan camiño,
onde cada anoitecer xa non o cubre a xeada.
Pasan as horas sosegadas.
Como se do mellor dos soños se tratase.
Un divagar de emocións.
Quizais dos máis enrevesados pensamentos,
ou cheos de confusións.
Nada lle quitaba o sono naquel momento,
ningún aire rompía ese sentimento.
Mais o lonxe víanse as sombras de un pasado.
Xa oculto…
Xa esquecido…
As gargalladas que escoitaba,
soaban a cantos de serea frustrada.
Así paseniño se ía o tempo,
sen saber certamente,
a onde o podía levar o tempo…
Esperará eternamente,
que pasase o tempo latente.
Daniel Falcón Chaves
Comentarios
Publicar un comentario